EDITORIAL

Translated By Jan de Nijs

January 23, 2005

NRC Handelsblad - The Netherlands - Home Page (Dutch)

President Jacques Chirac Speaks to Naval Officers After Visiting
Nuclear Submarine the Vigilant in l'Ile Longue, Jan. 19 (above);

[SLIDE SHOW: Jaques Chirac Visits Naval Facilities]

Chirac Arrives for a Tour of French Nuclear Submarine Vigilant (below).





Captain Goalou Shows Chirac Some of the Sub's Controls (above);

Crew Members in Firefighting Gear Stand at Attention For President
Chirac and Captain Goalou. (below)





'French President Jacques Chirac Threatens to Use Nukes in
Retaliation for Any Terrorist Attack.' [A Signal to Tehran in the
Event France Takes Part in NATO Attack Against Iran.
[Ad Dustour, Jordan]

It was easy for French President Jacques Chirac to come up with a speech at the French nuclear submarine base of Ile Longue near Brest. At the end of last week, in front of a mostly military audience, he threatened to use nuclear weapons against countries that commit acts of terrorism against the French State. His speech has caused great consternation and confusion. Because what was it exactly that the President meant and how were his words to be interpreted? Here is the quote: "The leaders of countries that would use acts of terrorism against us, and those who would intend to use weapons of mass destruction in one way or another, they must understand that they risk a powerful and appropriate response from our side. This response can be conventional, but it can also be of a different nature."

That is a sentence packed with serious rhetoric.

This year, France is spending 8.5% of its total defense budget of 37 million euros on nuclear armaments. It already possesses and estimated 350 nuclear warheads. These can be launched from its four nuclear submarines or from Mirages [fighter aircraft] or Super-Etendard aircraft [carrier-based fighters]. The French nuclear doctrine has always been based on the principle of deterrence.  The (re)introduction of terrorism and the new expression "Rogue States" has substantially increased the number of potential opponents. And that does not only apply to France alone. Around the world, military strategies are being (or will be) adjusted under pressure from these new threats. The United States is the leader in this regard, followed by the foot-dragging NATO partners.  It seems as if Chirac is redirecting French military doctrine to the point where, contrary to before, he is moving away from the central tenet that nuclear weapons would never be used in a first strike. If that is indeed what he meant, this would mean an incredible change in direction.

The use of the "Force de Frappe," as the French call their nuclear forces, deserves a more thought-through approach then what it has received from a lame duck executive in the waning days of his presidency. For civilized countries, extreme restraint with regard to threats of nuclear force has to be the universal policy. It is of great importance to figure out exactly what Chirac meant to say. But it is of even greater importance that France as a nation realizes that this type of rhetoric is undesirable and does not contribute to a purposeful debate on how nuclear powers ought to deal with terrorism and the threat of Rogue States. Chirac is running so far ahead of his troops that he has placed himself in an isolated position. He has not only deeply offended the E.U. and his NATO partners like Germany and Great Britain, but also managed to embarrass even the - in this respect already quite blunt - United States.

A pre-emptive nuclear strike, of which France is certainly capable and with which Chirac seemed to threaten, is just about the last thing this world needs. France owes it to itself and its allies to behave like a responsible member of the official and exclusive Club-of-Five nuclear powers. After next year’s presidential elections in France, Paris must again begin to take its role and responsibility seriously.

Dutch Version Below

Chirac onverantwoord

23 januari 2006

Op de Franse basis voor nucleaire onderzeeërs Ile Longue bij Brest was het makkelijk praten voor president Jacques Chirac. Hij dreigde er eind vorige week voor een hoofdzakelijk militair gehoor met de inzet van kernwapens tegen staten die een terreuraanslag in Frankrijk plegen. Na zijn uitlatingen was de verwarring groot en begon het moeilijke deel van het werk. Want wat had de president precies gezegd en hoe moesten zijn woorden worden geduid? Letterlijk zei Chirac: „De leiders van staten die tegen ons terroristische middelen zouden gebruiken, en zij die zouden overwegen massavernietigingswapens op de een of andere manier in te zetten, moeten begrijpen dat ze zich blootstellen aan een krachtig en passend antwoord van onze kant. Dit antwoord kan conventioneel zijn, maar het kan ook van een andere aard zijn."

Dat is verstrekkende retoriek in één volzin.

Frankrijk besteedt dit jaar 8,5 procent van zijn totale defensiebudget van 37 miljard euro aan nucleaire bewapening. Het land heeft naar schatting 350 kernkoppen die vanaf vier atoomonderzeeërs worden gelanceerd of vanuit Mirages of Super-Etendard vliegtuigen worden afgeworpen. De Franse nucleaire doctrine gaat uit van het principe van de afschrikking. Met de (her)intrede van terroristen en het begrip ‘boevenstaten’ is het aantal af te schrikken potentiële tegenstanders fors toegenomen. Dat geldt niet alleen voor Frankrijk. Onder druk van nieuwe dreigingen zijn of worden overal ter wereld de militaire strategieën aangepast. De VS lopen hiermee voorop. In hun kielzog volgen schoorvoetend de NAVO-partners. Het lijkt erop dat Chirac de Franse militaire leer in zoverre een nieuwe richting opstuurt dat hij nu, anders dan voorheen, het uitgangspunt verlaat nooit als eerste atoomwapens te gebruiken. Als dat inderdaad de bedoeling is, zou sprake zijn van een ongekende koerswijziging.

De inzet van de force de frappe, zoals de atoommacht van Frankrijk wordt genoemd, verdient een doordachtere aanpak dan die van een zwakke president in zijn nadagen. Uiterste terughoudendheid met het dreigement kernwapens in te zetten, behoort het universele uitgangspunt van beschaafde staten te zijn. Het is belangrijk om te achterhalen wat Chirac precies heeft bedoeld, maar het is van groter belang dat het land zich realiseert dat zulke uitlatingen ongewenst zijn en niet bijdragen aan een zinnig debat over de vraag hoe kernmachten verstandig omgaan met terrorisme en met de dreiging van zogeheten boevenstaten. Chirac loopt zo ver voor zijn troepen uit dat hij geïsoleerd raakt en niet alleen EU-en NAVO-partners als Duitsland en Groot-Brittannië schoffeert, maar ook het in dit opzicht niet zachtzinnige Amerika in verlegenheid brengt.

Een preventieve nucleaire aanval, waartoe Frankrijk in staat moet worden geacht en waarmee de president misschien wel dreigde, is het laatste waarop de wereld zit te wachten. Frankrijk is het aan zichzelf en zijn bondgenoten verplicht zich verantwoordelijk te gedragen als lid van de exclusieve club van vijf officiële atoommachten. Volgend jaar moet Parijs daar weer eens in ernst werk van maken, na de presidentsverkiezingen.